B ⋆

Banisz

Hubert Józef Banisz (ur. 16 lutego 1928 w Piekarach Śląskich, zm. 19 marca 1983 w Bytomiu) – piłkarz, reprezentant polski, olimpijczyk.

W Reprezentacji Polski rozegrał 6 spotkań, debiutował 25 maja 1952 w przegranym spotkaniu rozegranym w Bukareszcie z Reprezentacją Rumunii (1:0).

Wystąpił w 1952 na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach, zagrał w obu spotkaniach rozegranych przez polską kadrę

W sezonie 1962/63 Hubert Banisz był trenerem KS 27 Orzegów przejmując zespół od innego byłego reprezentanta Polski bramkarza AKS-u Chorzów trenera Janika .

Drużyna prowadzona przez trenera Banisza nie spełniła oczekiwań kibiców, zespół spadł do klasy ,,A” , trenerem zespołu został ponownie sprawdzony wcześniej jako bardzo dobry trener Edmund Wyżgoł.

Barchański

Prof. zw. dr hab. inż. Bronisław Jan Barchański

Urodził się 20 kwietnia 1941 roku w Orzegowie.

W 1966 roku ukończył studia na Wydziale Górniczym AGH. Po ukończeniu studiów i odbytym stażu przemysłowym w kraju i za granicą 1 października 1968 roku został zatrudniony na stanowisku asystenta, a następnie starszego asystenta w Katedrze Głębienia Szybów i Obudowy Górniczej Wydziału Górniczego.

Pracę doktorską obronił w 1975 roku. Po reorganizacji Wydziału Górniczego kontynuował pracę w Instytucie Projektowania i Budowy Kopalń. W 1989 roku obronił rozprawę habilitacyjną. W 1990 roku powołany na stanowisko docenta, a w 1992 roku na stanowisko profesora nadzwyczajnego AGH. W 1997 roku został mianowany profesorem tytularnym, by w 2003 roku zostać profesorem zwyczajnym.

Pełnił m.in. funkcję Kierownika Katedry Ekonomiki i Zarządzania w Przemyśle (2004-2005), Prodziekana Wydziału Górniczego (1990-1993) oraz Prorektora ds. Kształcenia AGH (1996-2002). Był pełnomocnikiem Rektora ds. Praktyk Zagranicznych, członkiem Senatu AGH oraz członkiem Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych w Polsce.

Staże naukowo-przemysłowe odbył m.in. w TU Bergakademie Freiberg, TU Berlin, Uniwersytet Tokio, Montauniversität Leoben, RWTH Aachen, DMT Essen, ETH Zurych, Koncern „Preussag”, Koncern Kali und Salz, Deilman-Haniel, DSK Kerpen, Heitkamp, Thyssen-Schachtbau, Koncern „Wismut”, GSES Sondershausen, Südwestdeutsche Salzwerke, Koncern Voest Alpine, DAAD, Wirtschaftvereinigung Bergbau, RWE, Rheinbraun. W w/w instytucjach łącznie odbył ok. 60 miesięcy staży i pobytów studyjnych.

Członek wielu organizacji i stowarzyszeń m.in. członek Zarządu Głównego SiTG w Katowicach (1975 – 1990) oraz v-ce Prezes ZO SiTG w Krakowie (1992 – 2002). Od 1990 roku członek sekcji „Projektowania i Budowy Kopalń” Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk. W latach 1998 – 2004 członek Polsko-Amerykańskiego Stowarzyszenia na rzecz Bezpieczeństwa i Higieny Pracy oraz Bezpieczeństwa Środowiskowego. Od 1999 roku członek Narodowego Komitetu Organizacyjnego Światowych Kongresów Górniczych a od 1980 jest członkiem Komisji Budownictwa Górniczego ZGSiTG – Katowice. W latach 1996 – 2010 i od 2017 jest przewodniczącym Komisji ds. Szkoleń Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach. Członek – założyciel Stowarzyszenia Rodzin Katolickich w Archidiecezji Krakowskiej oraz członek Rycerstwa Orderu Jasnogórskiej Bogarodzicy. 15 października 2016 r został powołany przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę do Narodowej Rady Rozwoju (sekcja „gospodarka, praca, przedsiębiorczość”). Ponadto członek zagranicznych organizacji naukowo-badawchych m.in. Gesellschaft Fur Bergbau, Metalurgie, Rohstoff und Umweltechnik – GDMB – RFN (od 1990 roku), Bergmannischer Verband Osterreichs – BVO- Austria (od 1991 roku), International Society for Rock Mechanichs – Portugalia (od 1992 roku), European Association of Mining Professors – W. Brytania (od 1998 roku).

Jego dorobek naukowy obejmuje łącznie 126 prac opublikowanych w krajowych i zagranicznych wydawnictwach oraz 72 prac niepublikowanych (opracowania, projekty i ekspertyzy). Dorobek ten wielokrotnie przedstawiał na konferencjach, sympozjach krajowych i zagranicznych. Uczestniczył w prestiżowych Światowych Kongresach Górniczych (Düsseldorf, Belgrad, Sofia, Sztokholm, Istambuł, Acapulco, Kraków). W trakcie w/w konferencji prowadził wielokrotnie obrady plenarne i w sekcjach. Na szczególne wyróżnienie zasługuje referat wygłoszony w roku 2015 z okazji 250-lecia TUB Freiberg (był jedynym zagranicznym uczestnikiem jubileuszu 200-lecia).

Promotor i recenzent 145 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich oraz opiekun 12 studentów indywidualnych (w tym 5 obcokrajowców). Promotor 4 przewodów doktorskich (w tym jeden obcokrajowiec z RFN). Recenzent 7 przewodów doktorskich oraz 3 przewodów habilitacyjnych (1 w TU Clausthal-Zellerfeld RFN). Wykładał gościnnie na zagranicznych uczelniach (TU Bergakademie Freiberg – RFN, Montanuniversität Leoben – Austria, TU Berlin – RFN, RWTH Aachen – RFN, ETH Zurich – Szwajcaria, TFH Bochum –RFN, DMT Essen – RFN).

Odznaczenia i nagrody

Srebrny Krzyż Zasługi (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1984), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2002), 3 nagrody Ministra Edukacji Narodowej oraz kilkanaście nagród Rektora AGH. Ponadto Honorowe Obywatelstwo m. Ruda Śl. (2008), Silberne Georg Agricola – medal nadany za zasługi dla górnictwa europejskiego przez Kapitułę GDMB – (RFN) (2015), Ehrenbürger der TU Bergakademie Freiberg – najwyższe odznaczenie nadawane obcokrajowcom przez Senat TU Bergakademie Freiberg (2005) oraz odznaki i wyróżnienia Górnicze (15). Posiada I, II, III stopień Generalnego Dyrektora Górniczego.

źródło:AGH Kraków

Prof.Barchański od lat związany jest również mocno z Towarzystwem Miłośników Orzegowa .W roku 2018 kapituła tego stowarzyszenia przyznała mu tytuł ,,Ambasadora”Orzegowa

Baron

Otto Baron – organista ,dyrygent ,muzyk

W latach 30.XX wieku aktywny uczestnik wielu wydarzeń muzycznych na terenie Orzegowa. W okresie lat 1932-36 dyrygent prężnie wtedy działającego ,,Chóru Chopin”, który oprócz wykonywanych pieśni często też wystawiał sztuki teatralne i operetki.

W 1929 roku w kościele św.Michała Archaniola oddano do użytku organy.Instrument 48 głosowy z manuałami i pedałem oferujący bogactwo dźwięków,o pięknym brzmieniu i niełatwy w obsłudze.
Otto Baron był jednym z pierwszych organistów, który z powodzeniem obsługiwał te organy mierząc się m.in. z niełatwym repertuarem kompozytora i wirtuoza gry na ty instrumencie , Feliksa Nowowiejskiego , który okoliczność przekazania organów do użytku uświetnił swoim koncertem.
Stopień trudności wykonywania jego dzieł przekraczał możliwości przeciętnego organisty.Otto Baron należał w tamtym czasie do nielicznych organistów, którzy potrafili sprostać wymaganiom stawianym przed organistą co świadczyło ,o tym że posiadł wlaściwą dla tego instrumentu technikę gry ,zwłaszcza pedałowej.
Po wojnie w latach 1946 -1973 Otto Baron był organistą w kościele św.Barbary w Bytomiu, gdzie m.in zapoczątkował tradycję comiesięcznych koncertów organowych.W tym czasie niejednokrotnie przybywał do Orzegowa gdzie włączał się w wiele wydarzeń muzycznych organizowanych przez tutejsze stowarzyszenia ,parafię czy wciąż aktywnie działający Chór Chopin.

źr.(1)

Basen

Orzegowski basen kąpielowy został wybudowany w czynie społecznym wiosną 1962 roku na wydzielonej części istniejącego tam stawu ,,Zanda” powstałego w wyniku eksploatacji z tego terenu piasku wykorzystywanego na wypełnianie wyrobisk górniczych.Wcześniej w 1961 roku na stawie utworzono przystań kajakową, a teren wokół stawu przekształcono w kompleks rekreacyjno -sportowy .

Od samego początku kąpielisko orzegowskie cieszyło się dużym powodzeniem wśród mieszkańców ,organizowano tu kursy pływania ,szkolenia ratowników, spartakiady zakładowe, , a także zawody pływackie i kajakarskie..W pierwszych latach istnienia kąpieliska funkcjonowała tu sekcja pływacka KS27 Orzegów.
W 1965 roku celem spopularyzowania sportów wodnych na tym obiekcie odbył się pokazowy mecz piłki wodnej z udziałem pierwszoligowego klubu Polonii Bytom.

Jeszcze przed końcem XX wieku pojawiły się pierwsze problemy .Kąpielisko przestało być rentowne, a do tego wymagało gruntownego remontu. Takiego nie podjęła się Bytomska Spółka Restrukturyzacji Kopalń , która była w tym czasie właścicielem obiektu.W ten sposób na przełomie stuleci Orzegów został bez kąpieliska.

Nadzieja na uratowanie obiektu pojawiła się latem 2003 roku , kiedy to Miasto przejęło zdewastowane kąpielisko w zamian za umorzenie górniczych długów. Rozpocząl się długo oczekiwany remont.Uformowano górująca nad niecką basenu skarpę , położono nową sieć wodno- kanalizacyjną , postawiono nowe ogrodzenie , rozpoczęto remont zaplecza.W pewnym momencie jednak zabrakło środków na dokończenie całkowitej modernizacji obiektu, reszty dopełnili wandale , którzy w znacznym stopniu zdewastowali to co zostało w ramach tej inwestycji wykonane.

W późniejszym czasie próbowano jeszcze kilka razy podjąć się dokończenia remontu i otwarcia obiektu , jednak z czasem pomysły z tym związane upadły .Teren po kąpielisku został ostatecznie przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową.

źr.(1)

Bednarz

Agnieszka Bednarz – tancerka. Agnieszka jest absolwentką Wydziału Teatru Tańca Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Miała okazję zaprezentować się na scenach Polski i świata m.in. Brazylii, Włoch, Słowenii, Litwy, Rosji, Niemiec
i Węgier.

Agnieszka Bednarz uczęszczała do szkoły podstawowej nr 6 w Orzegowie

Zdobywczyni nagród:
• Nagroda Pierwszego stopnia w konkursie choreograficznym 3…2…1… TANIEC! Za duet „11” chor. Maciej Kużmiński
• „Złota Maska” za choreografię w spektaklu „Nawiedzenie/Heimsuchung”
• za najlepszą aktorkę „Premio GRMINI D’ORO Miglior Attrice” podczas IX międzynarodowego festiwalu szkσł teatralnych w Rzymie ROMATEATROFESTIVAL
• za spektakl teatru tańca „Projekt: 3 Siostry” – XII Ogólnopolski Festiwal Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wielkopolskim
• Grand Prix za spektakl teatru tańca „Projekt: 3 Siostry” – Międzynarodowy Festiwal „Zdarzenia” im. Józefa Szajny
• Nagroda za spektakl „Projekt: 3 Siostry” – Tyskie Spotkania Teatralne
• Stypendystka programu SCENA DLA TAŃCA Instytutu Muzyki i Tańca w Warszawie

W roku akademickim 2015 zaczęła pracować jako asystentka Jacka Łumińskiego przy zajęciach I i III roku na Wydziale Teatru Tańca PWST. Agnieszka współpracuje z takimi twórcami jak Maciej Kuźmiński w spektaklu „Różnica i Powtórzenie” czy Cezary Tomaszewski w koncercie performatywnym „Piosenki o Miłości i Śmierci”.
W sierpniu 2016 roku współtworzyła razem z Jackiem Łumińskim spektakl „Whiplash” realizowany przez tancerzy LDTX Beijing Comany w Pekinie. Prezentowany na Festiwalu Tańca Współczesnego w Tarnowie, Operze Narodowej oraz na Festiwalu Guangzhou.

źr.(1)

Bez nazwy

Grupa muzyczna utworzona w 2000 roku, choć pod charakterystyczną nazwą funkcjonuje od 2006 roku. Zespół wywodzi się z Rudy Śląskiej ,a jego członkowie są mocno związani z Orzegowem .Obecnie w skład zespołu wchodzą: Mateusz Szymczyk – lider grupy, wokalista, gitarzysta, Adrian Groma – wokalista, klawiszowiec, Sylwia Komander – wokalistka, śpiewa też w chórkach. Jest to skład podstawowy, niemniej czasami grupa występuje w składzie 6-osobowym.
Skład zespołu uległa zmianom – początkowo zespół występował w składzie 2-osobowym (Mateusz i Adrian), w 2006 do zespołu dołączyła Anna Kuncewicz, która zrezygnowała ze współpracy w 2010 roku; została zastąpiona przez Sylwię Komander.
Mateusz Szymczyk jest jednocześnie kompozytorem, autorem tekstów oraz aranżerem utworów, Adrian Groma również jest aranżerem. Kompozytorem części utworów jest też Łukasz Szymczyk (brat Mateusza). Obecnie zespół występuje czasami też jako Mateusz Szymczyk i Bez Nazwy.
Mateusz Szymczyk oraz Adrian Groma uczęszczali razem do szkoły muzycznej. Już na początku lat 90′ powstały zaczątki grupy. Wkrótce wokaliści rozpoczęli współpracę z Marianem Makulą, który był też autorem tekstu słynnej piosenki Rydułtowianki, wykonywanej przez Mateusza Szymczyka.
Zespół wydał 3 płyty, nagrał też kilka teledysków. Pierwsza płyta została nagrana z towarzyszeniem poprzedniej wokalistki – Anny Kuncewicz. Dwie kolejne płyty zostały już nagrane przez grupę w obecnym składzie, z Sylwią Komander. Grupa chętnie występuje na scenie wraz z innymi wykonawcami (Piotr Herdzina czy Leszek Filec).
Zdecydowana większość piosenek zespołu jest wykonywana w języku literackim, ale zespół śpiewa też w gwarze. Teksty dotyczą różnorodnej tematyki, w wielu nie brakuje elementów humorystycznych. Pod względem stylistycznym muzyka grupy jest bardzo zróżnicowana – od utworów typowo biesiadnych, poprzez popowe, rockowe, aż do stylu country.
Bez Nazwy jest laureatem w kategorii Premiery na II Festiwalu Piosenki Śląskiej w Zabrzu.
Wśród najbardziej znanych przebojów grupy znajdują się: Czerwone wino, Ten Bukiet, Słuchaj serca, Rydułtowianki, Czerwonych korali sznur, Nasz wspólny świat, Malaika, Nasza muzyka, Jak tu niy wypić, To Ty.

Warto dodać,że Mateusz Szymczyk gitarzysta,aranżer i tekściarz tworzy również kompozycje dla innych śląskich wykonawców.
Obecnie na swoim koncie mają kilka autorskich płyt i teledysków.

źr.5

Biegi przełajowe

Zorganizowany w 1928 roku masowy bieg na przełaj, był pierwszym wielkim sukcesem działaczy sekcji lekkoatletycznej Ks 27 Orzegów Na starcie stanęło wielu zawodników klubu m.in. piłkarze , bokserzy ciężkoatleci.Dołączyli do nich również niektórzy młodsi mieszkańcy Rudy, Goduli i Orzegowa. Na ponad 3 kilometrową trasę biegu dopingując biegaczy, wyległ niemal cały Orzegów. Zwycięzcą tego biegu został 19 letni Karol Machoń.Drugie i trzecie miejsce zajęli Leon Karkola i Ryszard Nita. Od tego czasu imprezę powtarzano rokrocznie.Z czasem gromadziła ona na starcie 500 – 600 osób! Po wojnie jeszcze tylko w 1945 roku podjęto się organizacji biegu na przełaj , w którym udział brało 200 zawodników.

W latach 2014-16 z powodzeniem zorganizowano projekt ,,Ruda Run ” – bieg długodystansowy ulicami Orzegowa.Inicjatorami biegu byli, znany rudzki ultramaratończyk August Jakubik oraz Grzegorz Rydzewski. Z udziałem licznej stawki biegaczy odbyły się III edycje tych zawodów .M.in .w ramach imprez z okazji 710 lecia Orzegowa oraz jako jedno z wydarzeń Roku Sportu Orzegowskiego .

źr.1

Bobrecka

Ulica z wieloma ważnymi wątkami historycznymi z przeszłości, dziś nieutwardzona polna droga bez zabudowań, praktycznie nie użytkowana. Sama nazwa ulicy zaś, w wielu przypadkach w niejasny sposób jest lokalizowana zarówno na mapach jak i w różnego rodzaju informacjach medialnych.

Na rzetelnej jak się wydaje mapie Google ulica Bobrecka zaznaczona jest na końcowym odcinku ulicy K.A.Hlonda, dokładnie w miejscu obydwu części cmentarza komunalnego, mimo ,że zamieszczona tam tabliczka drogowa wskazuje ulicę K.A Hlonda.Wprawdzie odcinek ten w czasach kiedy znajdowały się przy nim budynki mieszkalne funkcjonował jako ulica Mosznego, jakiś czas również Peowiaków, to jednak obecnie używanie nazwy ulicy Bobreckiej w tym miejscu jest całkowicie niczym nieuzasadnione.

Niestety ul.Bobrecka podawana jest również jako adres cmentarza komunalnego .

Historyczna nazwa ul.Bobreckiej odnosi się wyłącznie do drogi biegnącej od ulicy A.K. Hlonda do zabudowań obecnej firmy ,,Admar” ,a ściślej do stawu ,,Sokolnia”

W przeszłości jeszcze przed wojną droga ta prowadziła do cegielni. Stąd początkowo ulica ta nosiła nazwę :Cegielniana.W miejscu wybierania glinki utworzył się głęboki staw.W latach międzywojennych stworzono tam kąpielisko, z którego z powodzeniem korzystało wielu mieszkańców Orzegowa.Oprócz kąpieli można tam było popływać kajakiem, skorzystać z trampoliny..Kiedy koksownia zaczęla korzystać z wody z tego stawu,budując na brzegu stację pomp, kąpielisko zlikwidowano.

Przy ulicy znajdowało się kilka domów mieszkalnych.Na jej końcu teren w okolicy stawu nazywano Sokolnią.Nazwa ta wywodzi się od Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego ,,Sokół” -pionierskiej organizacji wychowania fizycznego i sportu w Polsce.Na terenie tym w 1936 roku powstała duża sala gimnastyczna, gdzie odbyły się zawody sportowe,przedstawienia i zabawy.Budynek ten przetrwał do dziś. Został zaadaptowany na potrzeby istniejącej w tym miejscu firmy ,Admar” -producenta waty cukrowej.

Na ulicy Bobreckiej w listopadzie 1942 roku Niemcy założyli obóz pracy.W kilku barakach przeciętnie przebywało ok.700 osób.Więźniowie pracowali m.in.na kopalni Karol.Byli to przeważnie jeńcy radzieccy, ale też angielscy i amerykańscy.Po wojnie w miejscu obozu jenieckiego w lipcu 1945 roku utworzono obóz pracy przymusowej dla jeńców wojennych.Działał on do stycznia 1949 roku.W dn. 31 maja w obozie przebywało 226 jeńców,pracujących głównie na kop.Karol.Baraki wyburzono w latach 50.

Na terenia Sokolni w jednym z parterowych budynków przy wtedy ul.Cegielnianej swą siedzibę miało Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej. Jej otwarcie i udostępnienie dla KSMM miało miejsce prawdopodobnie 20 listopada 1932 roku w dniu poświęcenia tej organizacji.

Z oddanego do użytku ogniska korzystały również inne organizacje takie jak;

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej
2 Koło Przyjaciół Młodzieży
3 Katolickie Stowarzyszenie Mężów

W okolicy Sokolni przy ulicy Bobreckiej znajdował się znany nam z późniejszego czasu istniejący przy lodowisku barak, popularna ,,buda” -zaplecze dla użytkowników lodowiska..Na Burloch został on po wcześniejszym rozebraniu przetransportowany w połowie lat 60.Wcześniej jednak zanim w 1964 powstało lodowisko w baraku tym mieściła się szkoła górnicza, następnie magazyn O.Z.R ,harcówka i modelarnia.

źr.(1)

Bojanowski

Szymon Bojanowski ur.16października 1902 roku w Kilcach pow.ciechanowski – dyrektor koksowni Orzegów

Studiował na Wydziale Chemii na Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera chemika otrzymał 26 czerwca 1929 roku.

W 1930 roku przyjechał na Śląsk i podjął pracę w przemyśle koksochemicznym. Pracował w Zakładach Chemicznych Hajduki, a od 1934 roku do wybuchu wojny był dyrektorem Koksowni Orzegów. Aktywnie działał w Związku Inżynierów Chemików.
Do 1934 roku funkcję dyrektora koksowni pełnił inż.Schwartz, który w latach 20 XX wieku przygotował projekt modernizacji koksowni,z którego ostatecznie zrezygnowano. Miało to ogromny wpływ na dalsze losy zakładu.
W 1934 roku zwolnionych zostało 80 pracowników,a niskie zarobki doprowadziły do strajku okupacyjnego. Nowym dyrektorem został wówczas inż.Szymon Bojanowski, który rozpoczął proces uzdrowienia przedsiębiorstwa.
Szymon Bojanowski ukończył Szkołę Podchorążych w Śremie (1930) Był podporucznikiem (1933)Brał udział w ćwiczeniach rezerwy 22i 75 Pułku Piechoty. Do stopnia porucznika awansował przed wybuchem wojny.
We wrześniu 1939 roku wywieziony do Kozielska.Zamordowany w Katyniu.

źr.(2)(5)

Boks

Pięściarstwo w Orzegowie zaczęło się rozwijać na początku lat 20-tych. Boks wtedy uprawiano najpierw w klubie sportowym ,,Wolność”, a po jego upadku od 1924 roku w klubie ,,Siła” . Żywotność tego klubu też nie była długa. Mimo jego likwidacji w 1926 roku , bokserzy nie przestali trenować. W momencie utworzenia KS 27 Orzegów sekcja bokserska ponownie mogła się rozwijać .Na wyniki nie trzeba było długo czekać. Na przestrzeni lat 1929-1949 pięściarze tego klubu należeli do czołówki śląskiego boksu , zdobywając w tym czasie seryjnie tytuły mistrzów i wicemistrzów Śląska.
W 1936 roku Jan Kurka, w kategorii wagowej średniej, wywalczył tytuł wicemistrza Polski w wadze średniej, ulegając jedynie Henrykowi Chmielewskiemu, trzykrotnemu mistrzowi Polski, mistrzowi Europy , a później bokserowi zawodowemu w U.S.A

I tak pokaźny dorobek naszych bokserów mógł by być jeszcze bogatszy, ale zupełnie wtedy inne od dzisiejszych były warunki do uprawiania sportu. W 1930 roku orzegowski bokser Ryszard Nita uważany przez wszystkich stuprocentowym faworytem do mistrzostwa Śląska w swej kategorii , nie mógł stawić się do pojedynku półfinałowego ponieważ …. nie uzyskał na ten dzień zwolnienia z pracy.

W roku 1951 nastąpiło oficjalne zakończenie działalności sekcji bokserskiej. W 1957 roku na kilkanaście miesięcy sekcję bokserską ponownie reaktywowano. Zespół zajął drugie miejsce w grupie „B”. Warto wspomnieć o pięściarzach z tamtego okrsu: Henryku Gładyszu, braciach Skalcach oraz Pypeciu.

Parada mistrzów:

Jan Kurka

1932 -wicemistrz Śląska w wadze półciężkiej
1935 -mistrz Śląska w wadze półciężkiej
1936- mistrz Śląska w wadze średniej
1936- wicemistrz Polski w wadze średniej
1937-wicemistrz Śląska w wadze średniej
1946- wicemistrz Śląska w wadze półciężkiej
1947 -wicemistrz Śląska w wadze półciężkiej

Józef Zimniowski
1929 –mistrz Śląska w wadze półciężkiej
1930 – wicemistrz Śląska w wadze półciężkiej

Konrad Lizurek
1932 – mistrz Śląska w wadze półśredniej

Paweł Lizurek
1935 – mistrz Śląska w wadze koguciej
1936 – wicemistrz Śląska w wadze koguciej
1945 – mistrz Śląska w wadze piórkowej

Ryszard Nita
1932 – mistrz Śląska w wadze piórkowej

Józef Porada
1929 – wicemistrz śląska w wadze lekkiej

Romuald Rudner
1947 – mistrz Śląska (jun.) w wadze koguciej
1948 – wicemistrz Śląska (jun.)w wadze piórkowej

Helmut Krawczyk
1948 – mistrz Śląska (jun.) w wadze koguciej
1949 – mistrz Śląska w wadze koguciej

Ernest Jasiulek
1934 – wicemistrz Śląska w wadze półciężkiej
1945 – mistrz Śląska w wadze półciężkiej

źr.(1)(7)

Bogusławskiego

Bloki mieszkalne przy ulicy Bogusławskiego wybudowano na początku lat 80. ubiegłego wieku.W miejscu tym kilka lat wcześniej znajdował się powstały w 1928 roku stadion KS 27 Orzegów.

Budynki znajdujące się w układzie przestrzennym osiedli mieszkaniowych tak jak w tym przypadku zazwyczaj nie przylegają bezpośrednio do ulicy i najczęściej są rozproszone na określonym obszarze przypisanym nazwie ulicy.
Ulica Bogusławskiego dodatkowo wyróżnia się niejasną numeracją .Pod adresem ul.Bogusławskiego znajdują się bloki o numerach 5,7,9, 14 (?!)

Patronem ulicy jest Wojciech Bogusławski 1757-1829 ,aktor ,dramatopisarz nazwany ojcem teatru polskiego.

źr.(1)(5)

Boriński

Boriński Karol (1879-1959), proboszcz w Orzegowie.

Urodził się 26 stycznia 1879 w Krapkowicach. Był synem mistrza szewskiego Franciszka i Marianny z d. Mnich. Po ukończeniu szkoły ludowej i zdobyciu średniego wykształcenia w gimnazjum, rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1904 we Wrocławiu rąk kard. G. Koppa

Jako wikariusz pracował w parafiach: Wszystkich Świętych w Gliwicach i św. Katarzyny w Sławięcicach. W 1912 roku został mianowany proboszczem w parafii św.Marii Magdaleny w Bełku. W czasie powstań i plebiscytu >na Górnym Śląsku był oskarżany o sympatie proniemieckie, których wprawdzie nie krył, ale uważał, że miały one w dużej mierze charakter oszczerstwa i zniewagi. 26 grudnia 1933 mianowany proboszczem w parafii św.Michała Archanioła w Orzegowie

W latach 1945-1954 przebywał poza parafią chociaż zachował stanowisko proboszcza. W 1954 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 7 stycznia 1959 w Branicach i tam został pochowany.

źr (1)

Borowicz

Adam Borowicz urodzony w Rudzie Śląskiej , przez wiele lat mieszkaniec Orzegowa .Popularny vloger ,osobowość telewizyjna programów kulinarnych.

25 lat swego życia spędził na Śląsku , później przez 8 lat mieszkał i pracował w Szkocji .Obecnym miejscem zamieszkania jest Ustroń.
Podczas pobytu w Szkocji rozwinął swoją pasję do gotowania.To tam w zaciszu domowym zaczął tworzyć oryginalne połączenia smaków tradycyjnych śląskich potraw z kuchnią brytyjską .Testował wtedy też wiele nowych smaków , które włączał potem do swego warsztatu kulinarnego.Odwiedził także w tym czasie ponad 350 restauracji ,zbierał wciąż nowe doświadczenia by w pewnym momencie podzielić się nimi na własnym kanale You Tube z internautami .To był strzał w dziesiątkę. Vlogi zamieszczane w sieci przez śląskiego pasjonata gotowania szybko znalazły pokaźną grupę odbiorców.Adam Borowicz w tym czasie zaczął podróżować , zwiedził ok.40 krajów poszerzając tym samym swój zakres wiedzy na tematy kulinarne.

Jego filmikami w sieci internetowej wkrótce zainteresowały się stacje telewizyjne. W ten sposób o Adami Borowiczu stało się głośno w całej Polsce.W TVP pojawił się program z jego udziałem To je Borowicz -podróże ze smakiem .W kilkudziesięciu odcinkach Adam Borowicz przemieszczał się po różnych zakamarkach Europy i nie tylko, by odkrywać tamtejsze kuchnie , a jednocześnie poznawać nowe miejsca i dzielić się ciekawymi informacjami o nich posługując się przy tym wyłącznie gwarą śląską. W trakcie programu kucharz często łączył śląskie przepisy z lokalnymi produktami , na zakończenie dokonując słynnej już kosztproby.

W stacji telewizyjnej Polsat Adam Borowicz w towarzystwie gwiazd telewizyjnych Ewy Wachowicz i Piotra Gąsowskiego był jurorem w popularny programie Family Food Fight. Pojedynek na smaki

źr.1

Budomont

Znajdująca się przy ulicy K.A.Hlonda 50 firma PPU BUDOMONT-7 to spółka z o.o. świadcząca usługi w zakresie prac elektrycznych i elektroenergetycznych na terenie Śląska oraz poza, szczególnie na obszarze działalności głównego klienta, którym jest TAURON Dystrybucja S.A. z siedzibą w Krakowie.

PPU BUDOMONT-7wykonuje także roboty elektryczne jako podwykonawca firm budowlanych, które realizują inwestycje infrastruktury budowlanej, kubaturowej, deweloperskiej, przemysłowej i drogowej dla gmin i miast na obszarze całego kraju.

Zakres świadczonych usług obejmuje budowę, modernizację i remonty:

sieci napowietrzne i linii kablowe średniego i niskiego napięcia,

sieci oświetlenia zewnętrznego, – stacji transformatorowych,

automatyzacja sieci sN w stacjach transformatorowych oraz w liniach napowietrznych,

rozdzielnic SN i nN,

kanalizacji teletechnicznych,
instalacji wewnętrznych silnoprądowych i słaboprądowych.

PPU BUDOMONT-7wykonuje również usługi projektowe w zakresie sieci elektroenergetycznych i instalacji elektrycznych i oświetleniowych. Firma prowadzi eksploatację sieci niskiego napięcia na jednym z obszarów Tauron Dystrybucja S.A. Oddział w Gliwicach oraz eksploatację oświetlenia ulicznego dla Miasta Ruda Śląska, wykonuje prace pod napięciem na sieciach niskiego napięcia. Wykonuje prefabrykację elektryczną tablic mieszkaniowych, rozdzielnic nN, szaf oświetleniowych i złącz kablowo ? pomiarowych oraz prowadzi hurtownię z materiałami elektrycznymi.

Burloch

Nazwa obiektu związana jest z okresem eksploatacji piasku z tego terenu. Bohrloch w tłumaczeniu z niem.na język polski to otwór wiertniczy , tej nazwy też używano do określenia szybów zwłaszcza naftowych. Bardziej chyba jednak trafnym tłumaczeniem znaczenia tego określenia byłoby rozbicie go na dwa oddzielne człony. Bohren znaczy drążyć , wiercić. Loch to dziura , jama . Piasek był materiałem stosowanym do wypełnienia pustek poeksploatacyjnych powstałych w górniczych wyrobiskach w tutejszej kopalni Karol.

Pozyskiwany stąd piasek z biegiem lat spowodował wydrążenie ogromnej jamy tworzącej zapadlisko z licznymi różnej wielkości zbiornikami wodnymi.

Eksploatacja piasku miała miejsce o okresie międzywojennym .Po wojnie zbiorniki wodne , a także sporych rozmiarów zagłębienie na terenie dzisiejszego Parku Młodzieży sięgające aż do obecnej ulicy Podlas zostało zasypane kamieniem przywożonym w to miejsce z kopalni.

Z początkiem lat 60. Z inicjatywy ówczesnego dyrektora kopalni Karol Maksymiliana Chroboka rozpoczęto zakrojony na olbrzymią skalę proces zagospodarowywania tego terenu.

Wspólnym wysiłkiem załogi kopalni Karol i tutejszych mieszkańców w latach 1964-1966 oddano do użytku m.in :halę sportową ,lodowisko , amfiteatr ,park oraz sportowe boisko.

W 2014 roku Burloch przeszedł ogromną metamorfozę.W tym czasie gruntownie zmodernizowano istniejące tu wcześniej obiekty sportowe.Boisko zostało pokryte wysokiej klasy nawierzchnią syntetyczną ,wokół niego utworzono betonowy tor rokarski. W późniejszym czasie wokół boiska stanęły cztery 27-metrowe maszty oświetleniowe, zadaszono lodowisko funkcjonujące od 2008 roku już jako obiekt ze sztucznie mrożoną taflą, powstała restauracja, tor rowerowy i saneczkarski.

Przez kilkadziesiąt lat obiekt ten doskonale sprawdza się jako miejsce o charakterze rekreacyjno ,kulturalno ,sportowym.

źr.(1)

Bytomka

Rzeka Bytomka ma 19,2 km długości (z czego na terenie Bytomia około 7 km) i wpływa do Kłodnicy na terenie Gliwic. Jej prawobrzeżnym dopływem jest Potok Mikulczycki (w górnym odcinku nazywany Rokitnickim), a lewobrzeżnym – Graniczny Potok. Wypływa ona u podnóża wzniesienia 315 m n.p.m. w lesie miechowickim i wpada do Kłodnicy. Przez północną część miasta płynie potok Szarlejka z dopływem Segiet, który w okolicy Piekar Śląskich uchodzi do Brynicy. Jego długość wynosi 10,7 km. W granicach Bytomia znajduje się kilkadziesiąt stawów, utworzonych w wyniku działalności człowieka w zapadliskach terenu lub wyrobiskach poeksploatacyjnych, zwłaszcza w dolinie Bytomki i Szarlejki. Ich najciekawsze skupisko – „Żabie Doły” – występuje na pograniczu Bytomia, Brzezin Śląskich i Chorzowa.

Osady Bytomki charakteryzują się wysokimi stężeniami metali ciężkich pochodzenia antropogenicznego^]: niklu kadmu oraz rtęci

Historia

Ślady osadnictwa prehistorycznego odnalezione w łachach piasku nad Bytomką (na terenie Zabrza – Biskupic) sięgają epoki kamiennej (ok. 10 000 lat p.n.e.). Odkryć tych dokonano w 1927 r. Były to tysiące drobnych przedmiotów z krzemienia. Najprawdopodobniej była to pozostałość po warsztacie do ich wyrobu. Również w XVII w. Bytomka była dla mieszkańców dzisiejszego Bytomia, Zabrza i Gliwic źródłem bogactwa. To właśnie na jej terenie powstawały liczne młyny wodne, a w jej dopływach budowane były liczne stawy wodne.

W okresie międzywojennym na krótkim odcinku stanowiła granicę niemiecko-polską.

źr.(2)

Bytomska

Poprzednie nazwy : Dorf Strasse ,Beuthenerstrasse ,Strzelców Bytomskich,

Długość ulicy : 1765 m.

Najdłuższa ulica Orzegowa. Biegnie od ulicy Karola Goduli, aż do granicy z Szombierkami , łącząc się z należącą do tej dzielnicy Bytomia, ulicą Orzegowską . Jest najstarszą ulicą w Orzegowie .To po jej obu stronach tworzył się tzw.Stary Orzegów, który był początkiem Orzegowa w obecnym kształcie. Na przestrzeni lat zabudowa i charakter tej ulicy wielokrotnie się zmieniały.Po wielu budynkach dziś , już nie ma śladu. Wśród nich znalazły się szczególne dla Orzegowa obiekty ,Dom Kultury , zajazd (gościniec ) z restauracją Glueck Auf– Gabrieli Proske, szlafhaus – hotel robotniczy dla pracowników kop.Karol..Przy tej ulicy znajdowało się w latach 1962 do końca lat 90. kąpielisko.

Przy ulicy Bytomskiej istnieją 3 szkoły podstawowe ,najstarsza powstała w 1901 roku szk.podst 36 , powstała w roku 1965 dawniej szkoła podst.nr 34 (dziś filia szkoły podst.nr 40 w Goduli) Najmłodsza w Orzegowie szkoła podstawowa nr 6 wybudowana została w 1988 roku.

Przez 3 miesiące 1939 roku ul.Bytomska nosiła nazwę Strzelców Bytomskich .Stało się tak na okoliczność uczczenia pamięci poległych na polu chwały orzegowian ,ochotników B.1 Pułku Strzelców Bytomskich. W czerwcu tamtego roku nieopodal nieistniejącego już w tej chwili Domu Kultury w hołdzie poległym odsłonięto pamiątkową tablicę Zarówno nazwa ulicy jak i samo miejsce pamięci zostały usunięte w momencie rozpoczęcia II wojny światowej

Obecnie najpopularniejszym miejscem znajdującym się przy tej ulicy jest kompleks sportowy Burloch -Arena , z halą sportową , boiskiem ze sztuczną nawierzchnią do rugby ,unikatowym na Śląsku torem rolkarskim i zadaszonym sztucznym lodowiskiem.

ul.Bytomska 1940 r.

źr (1)

***

– oznaczenia pod hasłami podają ( * …cyfra w nawiasie) numer pod którym w zakładce głównej Leksykonu Orzegowskiego znajduje się lista z przypisanymi pod te numery źródłami informacji wykorzystanymi całkowicie lub częściowo do utworzenia hasła.